Deze zomer wilde ik een week lang met mezelf zijn, alle communicatiemiddelen uitzetten en een week lang vooral mediteren en naar mezelf luisteren. Mijn eerste ingeving was dat ik dit zou doen op een plek in de natuur, in rust en stilte vind je immers makkelijker rust en stilte. Ik zocht naar een fijne plek maar kwam niets tegen dat voelde als kloppend. Toen kreeg ik het aanbod om een week in een huis midden in Zwolle te verblijven. In eerste instantie wees ik het af, het zou daar immers alles behalve stil zijn. Het is een oud arbeidershuisje, in de woonkamer hoor je de buren praten en diezelfde buren waren deze zomer aan het verbouwen. En toen stond ik er nog eens bij stil.
Ik realiseerde me dat dit iets bijzonders zou kunnen brengen. Hoe zou het zijn om zelf stil te zijn op een plek waar alles om me heen gewoon door gaat? Ik besloot het avontuur aan te gaan. Ik stapte op de fiets om vanuit Zevenhuizen (Groningen) naar Zwolle te fietsen en daar dan een week te verblijven. Aangekomen in Zwolle kocht ik bij de supermarkt om de hoek genoeg boodschappen voor een week, liep het huisje in en draaide de deur op slot, om die een week lang niet meer open te doen. De eerste dag stond in het teken van aankomen, settelen en uitrusten van het fietsen. De tweede dag werd het spannender. Hoewel ik genoot van yoga, meditatie en mooie boeken, merkte ik in de loop van de dag dat ik elk geluid als indringer van mijn stilte ervoer. Op een gegeven moment deed ik een dutje en droomde ik dat er iemand het huis binnenliep, als de bel van de buren ging schrok ik op, bang dat er iemand binnen zou komen. Ik voelde me een beetje als een dier in een hok, bang dat iemand mijn veilige plekje zou binnenstormen. Vanaf de derde dag veranderde dat heel geleidelijk. Eerst merkte ik dat ik niet meer zo schrok van de geluiden. Toen realiseerde ik me dat het bijzonder is om te luisteren naar alle geluiden die ons drukke leven vaak beheersen; ik was me heel bewust van de startende auto’s, de borende buren, de pratende mensen op straat, de spelende kinderen. En langzamerhand ging ik er van genieten. Het werd een symfonie speciaal voor mij. Ik voelde afstand tot die rennende wereld en tegelijkertijd voelde ik heel veel sympathie en liefde. Wat een mooie mensen die allemaal hard hun best doen. Om iets goed te doen. Om iets te bereiken. Ik voelde die noodzaak niet maar snapte het gevoel des te beter. Hoe verder de week vorderde hoe meer ik afdreef van de drukte, en hoe meer ik kon zien dat de rust er altijd is, hoe druk het ook lijkt. Het was een prachtige ervaring die mijn kijk op het leven heeft verandert. Nu, een paar maanden later, ga ik vaak even terug naar dat gevoel van rust te midden van de ogenschijnlijke drukte.